|
Баляда Івана Шамякіна
|
|
30.01.1921 – 14.10.2004
|
Жыцьцё пражыта, нібы зжата жыта,
Дзе жніўнае сьвятло нібы сьляза,
І поўня ў небе як сьвінцовы зьлітак...
Жыцьцё пражыта, ды яшчэ сказаць
Хапае што і ёсьць каму паслухаць,
І гэта ноч, як вечная рака,
Якую п’еш, а ў роце суха-суха,
І, як крыло зламанае, рука
Ня можа адагнаць туман, што блізка
Плыве з тых дзён, якія адышлі,
Дзе мама маладая над калыскай,
Дзе ў небе, як анёлы, жураўлі,
Што клічуць за сабой і горка плачуць,
Бо ведаюць – пражыта ўжо жыцьцё,
І хто ты ёсьць яны зь нябёсаў бачаць,
І падае, нібы агонь, лісьцё
Пад ногі нам, бо мы яшчэ жывыя,
Бо верылі і верым, што сьляза
Душу, што ў Шлях сабралася, абмые,
А на Шляху даўно стаіць Марыя,
Празрыстая, як на крыжы раса...
Жыцьцё пражыта, бы пасеяў жыта
Азімае, дзе хутка ляжа сьнег,
Як россып белых-белых маргарытак,
І выйдзем мы, самотныя, з-пад стрэх
У новы дзень, дзе сонца маладое
Асьвеціць нам дарогу да вясны...
15.X.2004.
|
|
